Gemaakt door Roan Numan uit H4DVerhaal:
In "Tralievader" beschrijft Carl Friedman het dagelijks leven van een gezin met drie kinderen in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Het boek speelt zich af in de ik-persoon. Het boek bestaat uit 40 kleine hoofdstukken. Bijna elk hoofdstuk beschrijft een tijdje toen de vader in een kamp zat. In de loop van de tijd beginnen de kinderen zelf te beseffen dat de SS'ers op den duur wel zullen komen en dat ze hen in een kamp gaan stoppen, dus de kinderen bereiden zich erop voor. Een tijdje later maken de kinderen en zijn vrouw zich zorgen over hem en sturen hem naar een sanatorium om te kijken wat er met hem aan de hand is. Hij blijkt nachtmerries te hebben door zijn verblijf in het kamp. De kinderen beginnen hem hierna steeds minder serieus te nemen. Een paar dagen later begint hij met het beschrijven van de bevrijding Dit is tevens het einde van het boek.
Wat heb ik van Tralievader geleerd?
Van het boek "Tralievader" heb ik geleerd dat de kampen waar mensen in moesten werken tijdens de Tweede Wereldoorlogen, een grote invloed had op de manier waarop ouders zich tegen hun kinderen begonnen te gedragen. 'De kinderen doen hun best om met hun vader mee te leven, maar hij behandelt hen als vreemden' dit staat op de flaptekst van het boek. Hieruit blijkt dat de kampervaringen veel invloed hadden op de manier hoe de mensen met elkaar en met hun kinderen omgingen, nadat ze bevrijd werden. Door de verhalen van vader begonnen de kinderen te denken dat de SS'ers echt op ze zouden gaan jagen. Het heeft ook een grote impact gehad op de kinderen van de mensen die in het kamp zaten. Dit heeft onherroepelijk geleid tot angststoornissen, verlatingsangst en het zeer moeilijk kunnen vertrouwen van ander mensen. Hier heeft zeker een, misschien wel twee, generatie(s) onder te lijden.
Samenvatting van scholieren.com
Jochel, een joodse vader, woont samen met zijn drie kinderen en vrouw ergens in Nederland. Het gezin probeert een normaal leven te leiden. Volgens de kinderen lukt dit echter niet, omdat Jochel nog te getraumatiseerd is van de Tweede Wereldoorlog. Als Jochel in een senatorium behandeld wordt voor TBC, vertelt hij zijn kinderen allemaal verhalen over de Tweede Wereldoorlog.
Volgens de kinderen lijdt Jochel aan de ziekte ‘kamp’. Hij kan namelijk alleen nog maar verhalen over zijn ervaringen met concentratiekampen vertellen. Het enige waar hij nog over praat is zijn ervaring met een concentratiekamp. In welk concentratiekamp hij heeft gezeten is niet bekend.
Toen de oorlog begon, is Jochel bij een gezin ondergedoken. Ergens op zolder had hij een ruimte zo groot als een kast waar hij verbleef. Het gezin bij wie hij woonde, zorgde ervoor dat hij boeken had om te lezen. Daarnaast brachten ze hem regelmatig eten, waardoor hij niet ondervoed raakte. Zodra er mensen in huis waren moest hij zo stil mogelijk doen, omdat niemand mocht weten dat hij daar ondergedoken zat.
Op een gegeven moment werd Jochel ontdekt en meegenomen naar een concentratiekamp. Hier begon een ontzettend naar leven voor hem. Hij voerde dingen met tegenzin uit die de Duitsers hem verplichtten. Ondanks alles wist hij zich sterk te houden. In het concentratiekamp leerde hij verschillende mensen kennen bij wie hij steun kon vinden. Alle mensen konden steun bij elkaar vinden, omdat ze van elkaar begrepen wat iedereen doormaakte.
Doordat Jochel over niks anders meer dan de oorlog kan praten, raken zijn kinderen ook getraumatiseerd. Dagelijks denken zij na over de gevolgen van de oorlog. Maar dat niet alleen, de kinderen vinden het ook vreselijk dat nergens anders meer over gepraat kan worden. Wanneer iemand verkouden is, krijgen ze meteen te horen hoe naar het leven in de concentratiekampen was tijdens de Tweede Wereldoorlog. En als er bijvoorbeeld vriendjes of vriendinnetjes langskomen, krijgen zij ook alle verhalen over de kampen te horen. De kinderen zijn het ontzettend zat dat Jochel nergens anders meer over kan praten. Regelmatig wordt hij hier op aangesproken. Jochel vindt echter dat zijn kinderen niet moeten zeuren en voelt zich onbegrepen omdat zij zijn verhalen niet willen horen. Hij wil namelijk kwijt hoe hard hij heeft moeten werken in het concentratiekamp, en hoeveel mensen hij heeft zien overlijden ten gevolgen van verschillende nare ziektes. Daarnaast vertelt Jochel ineens dat hij eigenlijk een moordenaar is. In het kamp heeft hij namelijk iemand vermoord. De kinderen schrikken hier enorm van. Zeker als hij hen vertelt dat hij eigenlijk helemaal geen spijt heeft en de man op een veel pijnlijkere manier had willen vermoorden. De kinderen vinden dat de verhalen van Jochel op moeten houden, en dat ze gewoon een normaal gezinsleven moeten krijgen waarin de kinderen met hun vader kunnen spelen.
Doordat de kinderen geïrriteerd raken en Jochel zich onbegrepen voelt, zijn er regelmatig spanningen in het gezin. De moeder van het gezin probeert zich er zo veel mogelijk buiten te houden. Af en toe neemt ze het op voor haar man, omdat ze weet hoe zwaar het geweest is. De moeder van het gezin is geen vrouw van joodse afkomst, waardoor zij nooit naar een concentratiekamp heeft gehoeven. Ze had echter al een relatie met Jochel voordat hij naar het concentratiekamp moest, waardoor ze het concentratiekamp op een andere manier heeft meegemaakt. Ze weet dus wat er is gebeurd en wat voor invloed dit op Jochel gehad heeft.
Op een gegeven moment krijgen de kinderen door dat ze hun vader zo goed mogelijk moeten steunen. Ze proberen steeds meer naar zijn verhalen te luisteren. Het is af en toe moeilijk, maar ze merken dat de sfeer verbetert.
De kinderen raken geëmotioneerd als ze merken dat een verhaal hun moeder ook raakt. Jochel vertelt namelijk over het moment waarop hij en de moeder van het gezin elkaar weer zien na het concentratiekamp. Beide hebben ze tijden lang doodsangsten uitgestaan en hebben ze nooit geweten hoe het met elkaar ging. Als Jochel dit samen met zijn vrouw in tranen vertelt, worden de kinderen ontzettend geraakt en beseffen ze zich dat ze hun vader af en toe gewoon zijn verhaal moeten laten vertellen.
